Zamotani Miłością - Dorota i Aniela

Dawno nie pojawiła się chustowa historia... powoli wracam to normalności i regularnej pracy więc mam nadzieję, że i na blogu się rozkręci wszystko na nowo... tymczasem... zapraszam Was do poznania Doroty. Kobiety sukcesu i fantastycznej bliskiej Mamy. Staż matczyny ma całkiem spory. Po raz pierwszy mamą została jakiś czas temu, gdy rodzicielstwo bliskości nie było tak popularne lecz jednak Dorota odnalazła się w nim fantastycznie. Gdy patrzy się na całą jej rodzinę to bliskość aż iskrzy!

________

Nie pamiętam od kiedy chciałam zostać mamą, ale było to bardzo wcześnie, od 17 roku życia miałam wybrane imię dla córki, którą na świat powiłam 5 lat później. Wtedy Internet był „na kartki”, a poradniki nie propagowały tak wspaniałych rozwiązań i informacji jakie są dostępne dzisiaj. Szybko zorientowałam się, że wózek stanowi przeszkodę w wielu sytuacjach. Tak zaczęło się noszenie Zuzy w nosidełku – tak wtedy nie było wspaniałych nosideł i chust, a przynajmniej ja nie trafiłam na takowe – niestety. Nosiłam córkę w nosidełku, podróżowałam z nią, byłyśmy blisko i było nam ze sobą dobrze. Po dwóch latach powiłam syna i jego także nosiłam w tym samym nosidełku. Mam wrażenie, że to które wtedy było dostępne było dużo lepsze od tych, które dzisiaj są oferowane – tzw. wisiadła.

Z chustami zetknęłam się dobrych kilka lat później, gdy moje dzieci już były duże, a inna wspaniała mama została doradcą. Proponowałam organizację warsztatów w moim mieście, ale wtedy nie spotkało się to z zainteresowaniem. Gdy tylko dowiedziałam się, że po raz trzeci zostanę mamą wiedziałam, że pierwsze kroki skieruję do Małgosi i zapytam o chusty, i tak zostałam posiadaczką pierwszej chusty Babylonia, cienkiego, wykochanego pasiaka. Anielka miała 6 dni, gdy ją pierwszy raz zamotałam. Każde motanie uspokajało ją w pięć sekund. Choć nie mogę patrzeć na pierwsze nieudolne wiązania, i myślę sobie, jak mogłam tak ją nosić, to i tak wiem, że jej było dobrze, bezpiecznie blisko mnie.

Chust przybyło w naszej szafie, bo bez nich nasza codzienność byłaby jeszcze trudniejsza. Córcia rozwija się wspaniale, ale jest bardzo wrażliwym dzieckiem, rozwija się skokowo, a każdy skok to był naprawdę trudny czas. Chusty pomagały nam przetrwać chwile gdy i mi brakowało siły, i ona potrzebowała być bardzo blisko.

Chusta to także moja wolność i możliwość wychodzenia do ludzi z zachowaniem poczucia bezpieczeństwa małej kruszynki, która najpewniej czuje się u mamy. 

Chustę – choć nie tak często mota – polubił także tatuś. Myślę, że wraz z przybywaniem kilogramów, to on częściej będzie chustował nasz skarb, szczególnie podczas naszych pieszych wędrówek, których jestem miłośniczką.

O mnie:

Dorota Nina Semenov – potrójna mama – Zuzanny lat 17, Miłosza 14 i Anieli 9 miesięcy.

Zawodowo – pijarowiec, pracownik socjalny, kreatorka marki, wizerunku, współzałożycielka Toastmasters Piła, obecnie pełnię funkcję wiceprezesa ds. public relations. Od niedawna notuję graficznie i współtworzę pracownię twórczą GrafArt, konferansjerka, organizatorka eventów, słowem – multi kobieta. Kocham gotować dla najbliższych, uprawiać turystykę rowerową, fotografować, muzykować i wsłuchiwać się w siebie i świat, zapisywać swoje obserwacje w poezji. Intuicja jest moim najważniejszym drogowskazem.

  

Piła Się Nosi!

365 dni - 1 rok - tyle czasu minęło od założenia grupy chustowej, która miała dać rodzicom z naszego regionu wirtualną przestrzeń do wymiany doświadczeń i informacji związanych z noszeniem oraz rodzicielstwem bliskości (RB).

pierwsze spotkanie <3

Po tym czasie okazuje się, że to nie tylko grupa na portalu społecznościowym. To rzeczywista mała społeczność rodzicielska, która wspiera rodziców chcących być blisko, chcących nosić swoje dzieci i wychowywać w duchu RB.

Rok temu w życiu nie uwierzyłabym, że moment kliknięcia "załóż grupę" zmieni mnie i moje otoczenie tak bardzo. Oczywiście na lepsze!

To był czas intensywnego rozwoju i szalonych pomysłów - udało się zrealizować dużo fantastycznych akcji i projektów. Poznałam fantastycznych ludzi i mam z nimi kontakt. Nadal się spotykamy i rozmawiamy.

Piła Się Nosi to nie jakaś fanaberia, to nasz sposób na wyrażenie siebie i naszego rodzicielstwa. Grupa jest dla wszystkich sympatyków prawidłowego noszenia. Swoją działalnością wspieramy i rozwijamy świadomość na temat RB w miejscach, w których pracujemy i żyjemy. Jest to grupa rodziców, którzy chcą być nie tylko blisko dziecka, ale i drugiego człowieka.

Moja połowa mózgu operacyjnego - Aleksandra

Rok czasu - niby tylko rok, ale ile osiągnęliśmy jako grupa... sesje chustowe, warsztaty chustowania, rozwój doradców noszenia w naszej grupie, zbiórka żywności połączona z pokazem chustowym, chustowy flashmob, Rodzinny Weekend Bliskości i każde "Pilskie Macanki". Podczas każdej akcji, eventu pojawiały się nowe osoby, które dziś są członkami naszej małej społeczności.

Pomysł był skromny - stworzyć przestrzeń dla noszenia dzieci w Pile i szerzyć to co dobre poprzez małe gesty. Gdzieś w głowie czaiły się śmiałe myśli, ale nie pomyślałabym, że da się to zrobić już teraz! Jestem dumna - serio.

Wiele się zmieniło w porównaniu do zeszłego roku. Zamknęło się wiele drzwi, a jeszcze więcej ich się otworzyło. Mnóstwo relacji, przyjaźni i bliskości - to są najpiękniejsze i najważniejsze owoce tego roku.

Jestem wdzięczna każdej osobie, którą spotkałam. 

Za wsparcie i obecność, również za krytykę i trudności. Robimy coś dobrego, coś co ma tyle samo zwolenników i przeciwników. 

Noszenie nadal budzi skrajne emocje i z pewnością przez jakiś czas jeszcze tak będzie. My będziemy dalej się spotykać, planować i organizować. Będziemy działać po to, by rodzice z naszych okolic mieli dostęp do tego co im najbardziej potrzebne przy dzieciach - wolnych rąk i chwili dla siebie!

Mamy nowe pomysły i nadzieje, wiemy co poprawić i już zapisujemy w kalendarzu ważne daty...

Jeszcze o nas usłyszycie!

                           

                      

Rodzinny Weekend Bliskości - Niedziela

BabyShowroom na RWB

RWB <3

Nie mogło zabraknąć MOROSZKI i SPLOTu

Jeśli pieluchy wielorazowe to tylko u Agi

Team Doradców ClauWi na RWB

sejsa #nicminiewisi

pokaz chustowy

 

Plac zabaw - dobro czy zło?

Pogoda się rozkręca. Rozkręcają się również rodzice z dziećmi. Młodzież wyłania się z legowisk domowych by stadnie przebywać na osiedlowych ławeczkach i innych miejscówkach. I my zaczęliśmy się wyprowadzać więcej i na dłużej jak tylko aura pozwala.

Dobrze jest patrzeć jak dzieciaki nie są zapatrzone tylko w telewizory, telefony, komputery i tablety.

Pogoda sprzyja integracji społecznej. Niestety są chwile kiedy mój wzrok chce zabić, a na język nasuwają się niecenzuralne słowa... A to dopiero początek sezonu! Jednak mimo to zdążyłam już zaobserwować powtarzające się sytuacje, które bywają niezwykle irytujące...

1. Brak szacunku.
Wiele razy miałam przyjemność spotkać i obserwować młodzież, która dba o to z czego korzysta. Co prawda słownictwo mieli różnej jakości ale trzymali fason. Ostatnio widzę i trafiam na młodych, którzy korzystając z placu zabaw mieli całkowicie w poważaniu to, że robią to niewłaściwie. Sprzęt wydawał niepokojące dźwięki, a młodzież dalej użytkowała mocno przeciążając atrakcje dla dzieci. Każdy ma w sobie dziecko, też lubię skorzystać z huśtawki, ale nie rozumiem braku szacunku. Oczywiście zwróciłam uwagę aby młodzi korzystali zgodnie z przeznaczeniem. Skutek był taki, że młode państwo się zebrało z miną zbitego psa i poburkując oddaliło się w kierunku bliżej nie określonym.

2. Piasek na placu zabaw?!
Kto by pomyślał, że na placu zabaw może być piasek? No jak, przecież dziecko się ubrudzi! Sama fanką piasku w pampersie i całym mieszkaniu nie jestem ALE taki urok dzieciństwa i placów zabaw. Piasek był, jest i będzie. Chyba, że piaskownicy brak. Zabijają mnie mamy, babcie, tatowie, dziadkowie, którzy powtarzają do swoich dzieci "ostatni raz tu jesteśmy, za dużo piasku..." lub "będziesz brudny od tego piachu". Nie wiem jak Wy ale ja idąc na plac z dzieckiem liczę się z tym, że się ubrudzi w piasku i ten piasek nawet zje, a później będę wycierać ten piach z tyłka i szorować głowę. A na końcu odkurzę mieszkanie.

3. Kwadrans.
Ile dziecko musi spędzić czasu na placu, żeby zdążyło się pobawić? 15 MINUT. Jest mnóstwo rodziców, którzy przychodzą na plac zabaw na KWADRANS. Sadzają dziecko w huśtawce, żeby za bardzo się nie ubrudziło, bujają a po chwili mówią: "Pobawiliśmy się, idziemy."  Naprawdę codziennie trzeba się spieszyć i nie ma się więcej czasu niż te 15 minut? Codziennie??

4. Nie możesz.
Po co niektóre dzieci przychodzą na plac? Po to by słyszeć "nie", "nie możesz", "zostaw". Wiadomo, nie wszystkie zabawki, atrakcje są przeznaczone dla każdego wieku ale serio można zakazać wszystkiego? Piaskownica nie bo brudzi, zjeżdżalnia nie bo spadnie, drabinki nie bo spadnie, huśtawka dla starszych nie bo za małe dziecko, huśtawka dla mniejszych nie bo za duże dziecko. Tak plac zabaw zdecydowanie jest po to, żeby dziecko przyszło i siedziało na tyłku, aż matka się nagada z innymi.


Plac zabaw to pierwsze miejsce gdzie dzieci uczą się życia w społeczeństwie. Wkurza mnie to, że idę rano na plac zabaw i jest on prawie pusty. Przychodzą mamy, z którymi się znamy. Irytuje mnie to bo wiem, że są mamy, które z własnego lenistwa notorycznie zamykają dzieci w domu. Później mają pretensje, że dzieciaki nie umieją się zachować w grupie. A gdzie dziecko nauczy się dzielić i walczyć o swoje? Gdzie dziecko nauczy się żyć z rówieśnikami? Gdzie dziecko nauczy się bawić w podwórkowe zabawy i gry? Gdzie dziecko może rozwijać swoją motorykę? Gdzie pozna nowych kolegów i koleżanki? Na placu!
My wychodzimy codziennie rano po śniadaniu, wracamy na drzemkę i wychodzimy po obiedzie do wieczora. Moje dziecko jest szczęśliwe i brudne. A my odkurzamy mieszkanie 2 (a czasami 3!) razy dziennie. Tak mało ostatnio pięknej pogody więc jak nie korzystać?
Plac to też powinno być miejsce relaksujące dla rodziców - przecież spotykają się tam z innymi i zawsze można pogadać i poznać kogoś nowego. Jeśli pogodzimy się z tym, że dziecko wróci brudne, może się bawić na wszystkim i można spędzić tam dłużej niż 15 minut to okaże się, że plac zabaw stanie się fajnym miejscem spotkań nie tylko dla dzieci. Jeśli stresujesz się tym, że dziecko się pobrudzi to ubierz to co pobrudzić może. Jeśli stresujesz się, że dziecko spadnie to je asekuruj. Jeśli brakuje czasu to wrzuć na luz i zwolnij tempo.

Na placu spotykamy się z mamami, codziennie tymi samymi. Jak jest nas więcej niż 3 to śmiejemy się, że jest tłok. Przykre bo za naszych czasów czymś dziwnym były puste place.

        

Szpital na PLUS #6 - Historia Eweliny

Poznajcie dziś Ewelinę - mamę Eryka. Ich pierwsze spotkanie niemiłosiernie się przedłużało. Poród był trudny i wyczerpujący. Jednak mimo to Ewelina jest szczęśliwą mamą, która zaufała lekarzom i dzięki nim urodziła zdrowego synka. Choć musiała skorzystać ze wsparcia w postacie źle osławionego "vacum" to jest zadowolona i wdzięczna naszym położnym i lekarzom za opiekę i wsparcie jakie otrzymała!

_____________

0 8.10 w piątek za radą położnej stawiłam się wraz z przyszłym tatusiem na izbie przyjęć w pilskim szpitalu. Powody były dwa: przeterminowanie o tydzień oraz ogromna chęć przytulenia mojego brzuszkowego lokatora. Temu akurat nie bardzo się spieszyło na ten świat. Nic nie wskazywało, że cokolwiek się zacznie. Czułam ogólny spokój czekając na izbie. Chyba to dzięki wycieczce, którą miałam z Katolickiej Szkoły Rodzenia. Cała procedura nie była dla mnie zaskoczeniem. Po wstępnym badaniu wylądowałam już na piętrze. Kolejne badanie tym razem, bardziej szczegółowe (badanie płynu owodniowego i sprawdzanie łożyska). Pan doktor bardzo miły, wyjaśnił mi wszystko, co bada i jak będzie wyglądało dalsze działanie. Nie było to przyjemne, ale jakoś przy zaciśniętych zębach dałam rade. Rozwarcie na 3cm. Skierowano mnie na Patologie ciąży. Po badaniu zaczęło się coś dziać, pierwsze skurcze... Pielęgniarka podpięła mnie pod KTG i kazała mi czekać na obchód, który właśnie się zaczął. Po pół godziny przyszła moja kolej. Pan ordynator zobaczył zapiski KTG. Decyzja była jedna: "nie leżymy tylko ciągle spacerujemy po naszym pięknym korytarzu. Jeśli skurcze nasilą się to zdecydujemy dalej.. Może zdarzyć się to, że skurcze się wyciszą, wtedy założymy cewnik Foleya, ale to dopiero może poniedziałek". Po chwili słowa lekarza do mnie dotarły i perspektywa spędzenia weekendu bez akcji porodowej. Przyszłemu tatusiowi kolejny dzień urlopu uciekał. Oczywiście prosiłam o pomoc w przyspieszeniu... Usłyszałam ''Zobaczymy". Zaczęłam spacery po korytarzu niczym skazaniec na spacerniaku. Skurcze raz się nasilały, potem wyciszały się. Co godzinę lekarz przychodził pytał się czy coś się rozkręciło... Wystraszona tymi zanikającymi skurczami zaczęłam chodzić po schodach wyjścia ewakuacyjnego... Góra i dół... chyba z 15 razy, aż nogi mi już wysiadały. Skurcze znów się pojawiły, prowadzący zadecydował, ze oni już więcej nie mogą mi pomoc i kieruje mnie już na porodówkę... szłam cała happy, ale tak naprawdę nie wiedziałam co mnie czeka.

Po 12 na porodówce przywitała mnie położna Pani Iwonka. Pomogła rozgościć się w sali. Położyła na łóżku i podpięła pod KTG. Opowiedziała z krótka jak mniej więcej będzie postępowała. Bardzo miło nam się rozmawiało. Czułam się tam komfortowo. Po chwili przyszła przywitać się również Pani doktor. Sprawdziły rozwarcie 4 cm... Niestety bez szału. Z racji dodatniego GBSa dostałam antybiotyk i czopki na zmiękczenie szyjki. Od tego czasu miałam uprawiać spacer skazańca i siedzieć na piłce. Ogólna atmosfera na sali była bardzo intymna. Byłam ja , przyszły tatuś i personel medyczny. Po tym skurcze nasilały się. Dostałam gaz, który dawał ulgę pierwsze 15 min. Pojawiły się ogromne bóle krzyżowe i wtedy poczułam, ze to nie są żarty... to już się dzieje. O 17 pani dr zaproponowała mi by przyspieszyć akcje przebijając pęcherz. Znów na piłkę. Bóle krzyżowe i silne skurcze dawały mi w kość. Nie dałam rady leżeć i wdychać gaz... Położna zaproponowała mi kąpiele pod prysznicem. Było nieco lepiej, kolejne badanie.. Rozwarcie 6 cm. Mało. Gaz i prysznic mało dawały, ryk i ból bo już nie dawałam rady. Przyszły tatuś dzielnie mi towarzyszył i pilnował abym oddychała. Tu niestety cała wiedza ze szkoły rodzenia uleciała.. W głowie było to uczucie bólu. Nastąpiła zmiana personelu. Pod opiekę przejęła mnie Pani Marzena. Miła i stanowcza kobieta. Od 20 nie wychodziłam prawie spod prysznica, tylko na badanie. Moja druga połowa śmiała się, ze chyba rodzę aquamena i ze cały zasób szpitalnej wody zużyję. Dalej gaz i czekanie. O 23 podali mi oxy na rozwarcie i było już 9 cm... Pojawiły się skurcze parte. w tym momencie przy łóżku pojawiła się położna, pani doktor i jakaś pani z personelu medycznego... Komenda... no to będziemy rodzić. Parłam (tak mi się wtedy wydawało). Główka nie chciała niestety przejść. Byłam bardzo zmęczona , nie miałam już zbytnio siły. Wszyscy wkoło zaczęli na mnie krzyczeć , a ja przeprowadzałam kontratak drąc się... Popękałam, niestety musiano mnie naciąć. Była godzina po 12. Moje parcia były bezskuteczne, nadal był opór. Mały trzymał rękę kolo główki. Tętno zaczęło spadać. Pani doktor powiedziała , że jeśli nie będę silnie przeć, niestety będą zmuszeni użyć wakum... "wakum?? a tak... Moja kuzynka rodziła przez wakum..." - w głowie przerażenie , że będzie miał główkę stożkowa. Byłam przerażona ta myślą. Brak sił przełożył się na słabe parcie. Decyzja wakum... szybko jednak Panie wyjaśniły mi na czym to polega, i uspokoiły, ze jutro główka małego będzie już normalna. Kiedy parłam przy ich pomocy zobaczyłam główkę i długie włosy, a reszta dalej jakoś poszła. O 0:35 pojawił się na świecie Eryk. Nie było cudowniejszej chwili. Jest wreszcie mój kochany synek. Z perspektywy czasu nie pamiętam już bólu, została w wspomnieniach ogromna życzliwość jaka została mi przez te paręnaście godzin okazana. Nic nie robiono bez mojej zgody, wszystko było dla mnie zrozumiałe. Mimo pewnych obaw (och te internety) i cała te afery w otoczeniu, nie zmieniłabym pilskiego szpitala na inny. Dla Tego szpitala mówię WIELKIE TAK.

Szpital na PLUS #5 - Historia Kamili

Tym razem zapraszam Was do zapoznania się z historią pilanki, która rodziła po za granicami naszego kraju. Dzięki temu, że wielkość jej ciążowego brzuszka odbiegał od normy trafiła pod opiekę lekarzy... W Polsce jest nie do pomyślenia aby kobieta w ciąży nie miała wizyt, usg, badań. W Anglii natomiast jest to norma, pod szczególną opieką lekarzy są ciąże, które nie są książkowe i nie mieszczą się w przyjętych normach. 
Choć poród był ciężki to odbył się bez większych komplikacji, ale po zabrakło opieki poporodowej. Z jednej strony to dobrze nie ingerować w instynkty matek, ale co gdy młoda mama potrzebuje faktycznie pomocy? Z tym bywa różnie.



Poznajcie Kamile, młodą Mamę Oskara. Zakochana w swoim synku i tacie Oskiego. Nietuzinkowa, pełna humoru i otwarta na swoje macierzyństwo. Choć na starcie było one dużym wyzwaniem to dawało jej mnóstwo radości i satysfakcji od samego początku.



___________________

Mama i Syn 


Każda z nas marzy o szybkim, bezproblemowym porodzie :)


jednak czasami życie lubi nam spłatać figla...

Jak każdy rodzic cieszyliśmy się tym, że za trzy miesiące powitamy na świecie naszego potomka.
Wszystko toczyło się swoim rytmem aż do pewnej wizyty kontrolnej u położnej. Bardzo miła angielka w średnim wieku, zmierzyła powiększający się codziennie brzuszek po czym wyniki naniosła na wykres, w którym to były podane standardy wielkości..
Od tego zaczęła się nasz przygoda z poznawaniem angielskich lekarzy i specjalistów. Według wykresu brzuch był za duży co mogło świadczyć, że maluszek za szybko rośnie i nie wykluczało chorób takich jak cukrzyca.Tego samego dnia położna umówiła nas na dodatkowe badanie usg oraz skierowała na badanie cukru.


Po kilku dniach  z usg dowiedzieliśmy, że nasz syn nie będzie należał do maluszków, natomiast badanie cukru wykluczyło cukrzyce. Nasz stres trochę opadł, minęły obawy. Jednak w dalszej części zostaliśmy objęci opieką lekarza co tak naprawdę podczas 'normalnego' przebiegu ciąży nie miało by miejsca (taką wiedzę przekazywały inne mamy mieszkające w Anglii). Po drodze kolejne kontrolne usg, wizyty u lekarza, który w najdelikatniejszy sposób dał do zrozumienia że poród naturalny dziecka, któremu według usg przypisywano wagę ok. 5kg nie będzie należał do najłatwiejszych a w najgorszym (według mnie) wypadku skończy się cc. Na wizytach ustaliliśmy, że poród zostanie wywołany tydzień przed terminem, jeśli oczywiście  wcześniej Maluch nie spłata nam figla i nie wyskoczy sam. Wtedy zaczęła się wewnętrzna panika 'o kurczę to już, zaraz go poznamy'. Lekarz uspokajał, że zrobią co tylko w ich mocy aby wszystko odbyło się jak należy, ale osobiście ani przez chwile nie potrafiłam przestać zamartwiać się o Nas.


Nastał dzień stawienia się w szpitalu, od rana nerwy (perspektywy czasu zapewne niepotrzebne), chwyciliśmy torby pod pachę i ruszyliśmy trochę jak na podbój świata.
Droga do przywitania była długa i męcząca, prawie 32 h.
Ogrom bólu, trochę łez... Po drodze spotkaliśmy pomocnych ludzi, którzy mówili co robię źle, pomagali ulżyć w bólu. Jeszcze nie wiem czy to prawda, że wywoływany poród boli bardziej, ale osobiście przekonałam się, że ból był ogromny. W tym wszystkim z pewnością jest jedna prawda: dwa dni po porodzie zapominasz o wszystkim. Ja osobiście zapomniałam.
I tak po trudnej batalii która, skończyła się na sali operacyjnej jednak BEZ cięcia cesarskiego - 18.11.2015 o godz. 20:08 przywitaliśmy na świecie Oskara - 4 090 g i 57 cm szczęścia. 
Po porodzie pojawiły się oczywiście problemy z laktacją i przyrośniętym wędzidełkiem. 
Powiem szczerze, że zawiodłam się brakiem wsparcia przy karmieniu - jedyną pomocą był nakaz przystawiania do piersi i nakładki do karmienia (stały element wsparcia laktacyjnego). W ten sposób ta przygoda zakończyła się bardzo szybko.
Ze szpitala wyszliśmy po 22h, cieszyłam się bardzo, bo o ile 4 mamy z dziećmi na jednej dużej sali mi nie przeszkadzały, tak stan łazienek zostawiał wiele do życzenia.
Personel, przy każdym przypadku czy to moim, czy też innych mam robił co w jego mocy. Szpital, w którym rodziłam nie należy do najmniejszych, a jak wszędzie chyba brakuje tam rąk do pracy. A nie kryjmy się praca ta jest bardzo odpowiedzialna.
 
Do dziś spijamy ogrom naszego szczęścia, poznajemy na nowo świat i uczymy się cieszyć z najmniejszych rzeczy :)
  






Nawet Mieszko miał okazję poznać się z Oskarem jakiś czas temu...

Doradczy Roczek!

Doradca noszenia dzieci w chustach i nosidłach miękkich - jak to dumnie brzmi! 

Jestem dumna z siebie, że podjęłam tą decyzję. Nie poddałam się, nie kręciłam nosem tylko uparcie parłam i prę nadal do przodu.

Nie wiem, w którym momencie pomyślałam o chuście dla Mieszka. Na pewno chusta przyszła jak Mieszko był już z nami. Nie pamiętam kiedy podjęłam decyzję o kursie ale było to jak olśnienie. Szukałam swojego miejsca, kierunku w którym chciałabym podążyć i znalazłam... Wszystko co łączy pracę z ludźmi, z dziećmi, kontakt, bliskość i można świetnie zsynchronizować z moimi planami na przyszłość! To były chusty - niby narzędzie dla wygody matki. W tym przypadku to był klucz do mojego rozwoju. Od zawsze chciałam pracować z dziećmi i rodzicami. Nigdy nie myślałam o tak małych dzieciach. A jednak okazało się, że i tu mogę coś zdziałać - poszerzyłam swoje horyzonty i chcę więcej!

Rok temu nawet nie śniłam, że poukłada się wszystko tak, jak jest teraz. Rok temu nieśmiało ufałam, że uda mi się zrobić coś swojego, coś w czym będę mogła się odnaleźć. To był czas, w którym poszukiwałam, myślałam, analizowałam. Rok temu wsiadłam w pociąg i ruszyłam do Poznania. Wtedy nie wiedziałam za wiele o chustach i nie wiedziałam wiele o rodzicielstwie bliskości - nie byłam tak świadoma.
Kurs był dla mnie odkryciem i bardzo intensywną pracą. 3 dni po 10 godzin - praktyka z teorią mieszały się. Mój mózg parował. Chłonął wszystko co Iza nam przekazywała. Zakwasy w rękach i drżące mięśnie wieczorem, mnóstwo pomysłów, wizji, nowych znajomości, wiedza, nowe spojrzenie na rodzicielstwo - to były owoce każdego dnia. Kończąc kurs miałam głowę pełną pomysłów, optymizmu. Byłam pełna energii i wierzyłam, że zmienię mój mały świat!
Czy zmieniłam?? No pewnie!

Jestem świadomą mamą - moja świadomość jest coraz większa. Czytam, poszukuję wiedzy, spotykam się z ludźmi, którzy są dla mnie inspiracją i którzy mnie wiele uczą. Cały czas się rozwijam.
Otworzyłam się na wiedzę i rozwój - podchodzę do tego z rozsądkiem. Wiem, że sukces wymaga czasu, wiem, że praca nie zawsze przynosi efekt od razu. Przede wszystkim wiem, że rozwój to podstawa. Mój własny rozwój wcale nie jest przejawem egoizmu - ja dzięki temu lepiej dbam o rodzinę, o mój mały świat i mogę lepiej służyć tym, którzy oczekują ode mnie pomocy.
Jestem świadoma bliskości i moja rodzina o tą bliskość zabiega - nie wstydzimy się przytulać i okazywać sobie uczucia. Cenimy wspólne momenty, wszystkie co do jednego. Ja sama nauczyłam się cenić i czerpać z momentów, które tę bliskość wspierają.
Stworzyłam coś pięknego - jestem dumna ze środowiska, które pobudziłam do istnienia. Okazało się, że w naszym rejonie jest sporo osób chustujących i sympatyków - to niezwykłe, że udało się również zaktywizować grupę do działań na korzyść społeczeństwa! Jestem dumna, że odważyłam się na krok do przodu i zorganizowałam pierwsze macanki. Jestem dumna, że odpowiedziałam na potrzebę chustorodziców i założyłam grupę chustową. Jestem dumna, że jestem częścią tej grupy, a praca na jej rzecz sprawia mnóstwo radości! To w tym środowisku poznałam nowych przyjaciół, zawiązało się mnóstwo pięknych relacji!
Uwierzyłam w siebie i to jest chyba największy sukces - wiem, że czeka mnóstwo pracy, wydarzeń i będzie jeszcze więcej przeszkód ale warto walczyć i iść do przodu.
Realizuję swoje pomysły, projekty - nie boję się podjąć wyzwań - kiedyś oddałabym komuś swoje pomysły by je realizować, dziś z pomocą innych robimy fajne rzeczy.



Po kursie wydawało mi się, że konsultacje sypną się od razu, będzie się wszystko kręcić i będzie super. Pierwszą konsultację miałam pod koniec kwietnia, a kurs był na początku marca - wiele razy przez ten okres byłam zrezygnowana. Tyle pieniędzy i czasu na nic - a jednak nie!
Nie wszystkie konsultacje były łatwe, ale wszystkie dawały mnóstwo radości. Czułam, że to jest to! Pomagałam rodzicom, którzy byli sfrustrowani, dawałam im wolne ręce. Dzieci usypiały w chustach, choć podczas motania głośno wyrażały sprzeciw. Rodzice byli wzruszeni gdy widzieli spokój zamotanego dziecka. Wszystkie konsultacje, bez wyjątku były piękne! było ich ponad 50 - tyle osób mi zaufało i jest to dla mnie ogromna radość! Nie ma nic lepszego niż wdzięczność drugiego człowieka, nie ma nic piękniejszego niż spokojni i szczęśliwi rodzice ze swoim dzieckiem.

Bycie doradcą to dla mnie ogromny przywilej i obowiązek. Jako osoba służąca innym pomocą, swoją wiedzą i doświadczeniem wymagam od siebie wielu rzeczy. Niestety jestem tylko człowiekiem i czasami zawodziłam i popełniałam błędy - jednak za każdym razem wyciągam wnioski! Uczę się i rozwijam po to, by być jeszcze bardziej wartościowym człowiekiem. By móc pomagać i wspierać lepiej.

Ten rok był niezwykły i mam nadzieję, że kolejne lata będą takie same albo i lepsze!

Zamotani Miłością - Justyna, Janek i Staś

Dziś zapraszam Was do poznania Justyny i jej dwóch synów - Janka i Stasia. Justynę poznałam na naszych pierwszych macankach. Spotkałyśmy się w drodze do kawiarni :) Wiedziałam, że mieszka za granicą, a tu w Pile jest "na chwile". Miałam jednak nadzieję, że odległość nie przeszkodzi w jej obecności w naszej Pilskiej Chustowej Społeczności - myślę, że się udało.

Justyna jest zdolną mamą, która nie tylko nosi ale również ostatnio uszyła mini nosidło dla swojego syna - bo jak nosić to całą rodziną! Zapraszam - poznajcie się! :)

Mam na imię Justyna i jestem mamą prawie 3 letniego Janka oraz 20 miesięcznego Stasia. 6 lat temu przeprowadziliśmy się do Norwegii, tutaj też urodzili się nasi chłopcy.

Moja przygoda z noszeniem zaczęła się gdy urodził się Janek. Szukałam rozwiązania, które ułatwiłoby mi podróże samolotem z maluchem. Niestety nie udało mi się uniknąć popełnienia błędu w wyborze nosidła. Nie mając odpowiedniej wiedzy i pojęcia gdzie szukać wybór padł na bardzo popularne w Norwegii wisiadło. Na całe szczęście dla malucha wylądowało bardzo szybko w kącie. Matczyna intuicja podpowiadała, że coś jest nie tak i nie był to najtrafniejszy wybór. Nie mogąc znaleźć lokalnych grup chutomam odpuściliśmy noszenie. 

Na dłuższe wakacje w Polsce przyjechaliśmy, gdy Janek miał około pół roku i wtedy wydawało mi się, że to już za późno na początek noszenia.

Do chust i chustonoszenia ponownie wróciłam pod koniec drugiej ciąży. Jeszcze przed narodzeniem Stasia w domu pojawiły się nasze pierwsze kółka oraz meitai. Gdy Staś miał około 4 miesiące pojechaliśmy do Polski, gdzie poszłam na Klub Kangura w moim rodzinnym mieście i przepadłam…Dzięki wspaniałym mamom pierwszy raz zawiązałam Stasia w długą chustę oraz trafiłam do internetowych grup chustowych. Kilka dni po spotkaniu w domu miałam mojego pierwszego pasiaczka <3 Po długich poszukiwaniach udało mi się znaleźć norweską grupę chustomam oraz lokalną w mieście gdzie mieszkam. 

Jak wygląda chustonoszenie w Norwegi? Całkiem podobnie do naszego, wszystkim przyświeca jedna idea – BLISKOŚĆ Z DZIECKIEM! W odróżnieniu od Polski w Norwegii jest tylko jedna ogólna norweska grupa plotkarska oraz jedna sprzedażowa.

Co mi daje chusta? Przede wszystkim bliskość z moimi chłopcami. Starszy był mało wymagającym dzieckiem w przeciwieństwie do swojego młodszego barta. Staś okazał się maluchem wymagającym dużej atencji i nielubiącym gdy mama oddalała się za daleko. Dzięki chuście mogłam poświęcić odpowiednio dużo czasu starszakowi oraz zająć się domem. Chusta do tej pory jest nieodłącznym elementem każdego dnia. Jeździ z nami wszędzie, niezależnie czy jest to wyjście do sklepu czy długa podróż samolotem, czy pociągiem.

Dzięki chuście poznałam wiele wspaniałych kobiet zarówno w moim rodzinnym Rybniku, Norwegii, a także w Pile, dzięki czemu przeprowadzka do obcego miasta nie będzie taka straszna.

O mnie: Nazywam się Justyna. Jestem pełnoetatową mamą dwóch wspaniałych chłopców. Jestem żoną swojego męża. W wolnej chwili zasiadam przy maszynie lub pod kocem z szydełkiem w ręku i oddaję się moim pasjom.